«Στο δημόσιο λόγο κυριαρχεί η αίσθηση ότι τα ταξιδιωτικά έγγραφα, οι βίζες, ο έλεγχος της κίνησης των ανθρώπων, τα κέντρα κράτησης μεταναστών, οι απελάσεις και οι εκάστοτε αποθαρρυντικές μεταναστευτικές πολιτικές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της ηπείρου μας. Φυσικά αυτή η αίσθηση που παράγεται περί μιας α-χρονικότητας και α-ιστορικότητας της Ευρώπης-Φρούριου είναι πολιτικά αισχρή αλλά και επικίνδυνη. Οι πρώτες μεταναστευτικές πολιτικές με σκοπό τον έλεγχο της μεταναστευτικής ροής στην Ευρώπη εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1970 και εντάθηκαν τη δεκαετία του ’80. Προηγουμένως όχι απλά δεν υπήρχαν μεταναστευτικοί περιορισμοί, αλλά για μερικές εκατοντάδες χρόνια ήταν οι Ευρωπαίοι που «μετανάστευαν» κατακτώντας χώρες και μεταβιβάζοντας πληθυσμούς σε όλη την υφήλιο. Η ιστορία της αποικιοκρατίας αποσιωπάται βέβαια όχι μόνο γιατί αποκαλύπτει την ιστορική τραγικότητα των επιχειρημάτων περί «αλλοίωσης της ευρωπαϊκής κουλτούρας» και «ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών» αλλά και γιατί αποτελεί σημαντικότατο αίτιο της τωρινής προσφυγιάς των ανθρώπων από το λεγόμενο «τρίτο κόσμο».»
Στη σύγχρονη ιστορία των καπιταλιστικών κοινωνιών, η μεταναστευτική πολιτική των κρατών πέρασε από διάφορες φάσεις. Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μέχρι το 1914, επικρατούσε η ελεύθερη μετανάστευση (αφού σύμφωνα με θεωρητικούς του καπιταλισμού όπως ο Άνταμ Σμίθ, η ελευθερία κίνησης επέτρεπε την ορθή κατανομή της εργασίας). Με το ξεκίνημα του Α’ Παγκόσμιου πολέμου τα αφεντικά κλείνουν τα σύνορα και υποτιμούν ραγδαία την αξία της εργατικής δύναμης, κάτι που συμβαίνει και με τον Β’ παγκόσμιο. Ακολουθεί ελεγχόμενη μετανάστευση για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων εδαφών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι «Γκασταρμπάιτερ» στη Γερμανία. Μόνο από την Ελλάδα μεταναστεύουν 400,000 εργάτριες/ες2 με βάση την ελληνο-γερμανική συμφωνία του 1960.3 Από τη δεκαετία του 70 και μέχρι σήμερα, η κρατική στρατηγική που ακολουθείται είναι αυτή της παρανομοποίησης της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι μετανάστες εργάτες καθίστανται εξ αρχής παράνομοι, αλλά ότι όλοι κινδυνεύουν από το καθεστώς παρανομίας.