Από τις νέες περιφράξεις του επιχειρηματικού πανεπιστημίου στις περικοπές του άμεσου μισθού∙ τις απλήρωτες υπερωρίες∙ την παρεμπόδιση της απεργίας∙ την απαγόρευση της δημόσιας συνάθροισης και την αστυνομοκρατία.
Με φόντο ένα καινούργιο «μνημόνιο».
Η κυβέρνηση αφού κατάφερε να εδραιώσει εν μέρει την πρακτική και την ιδεολογία της «ατομικής ευθύνης» και του «υπεύθυνου μενουμεσπιτισμού» την περασμένη άνοιξη –ιδεολογία που είχε σπεύσει να ενστερνιστεί ακόμα και μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του α/α χώρου– επανέρχεται σε αυτήν την τακτικής φύσης κίνηση με στόχο να εκτρέψει τη συζήτηση που είχε ήδη ξεκινήσει γύρω από τον κεντρικό σκοπό της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας: τη μετακύλιση του μεγαλύτερου δυνατού κόστους της αντιμετώπισής της στις πλάτες μας.
Με μια σημαντική διαφορά όμως. Η τωρινή χρήση της βιοπολιτικής του εγκλεισμού συνοδεύεται από μια έξαρση των πειθαρχικών μέτρων (βλ. διπλασιασμό των προστίμων και απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 9) και της κατασταλτικής βίας (βλ. ταυτόχρονες εκκενώσεις στο ΕΜΠ και την Πρυτανεία του Πολυτεχνείου και άγριες επιθέσεις στους διαδηλώτες της 17ης Νοέμβρη από χιλιάδες μπάτσους, δελτάδες και ΕΚΑΜ), λόγω του ότι δυσκολεύεται πλέον να παρουσιάζει την κρατική επιλογή του λοκντάουν ως μια δήθεν αμερόληπτη αντιμετώπιση ενός ζητήματος «δημόσιας υγείας» που αποφασίζεται μέσα σε ένα πολιτικό κενό και ανεξάρτητα από τις, εν πολλοίς σπασμωδικές αλλά υπαρκτές, αντιδράσεις ενάντια στην υγιεινιστική αναβάθμιση της κοινωνικής πειθάρχησης.
Συνέλευση ενάντια στη βιοεξουσία και την κλεισούρα